วัดชีปะขาว

ต.พระงาม อ.พรหมบุรี จ.สิงห์บุรี

วัดชีปะขาว หรือ วัดชีผ้าขาว ตั้งเมื่อ พ.ศ.๒๔๑๓ เป็นวัดที่สร้างสมัยอยุธยาตอนปลาย มีปรางค์เป็นหลักฐานอยู่องค์หนึ่ง ต่อมากลายสภาพเป็นวัดร้าง และได้รับการบูรณะขึ้นมาใหม่

มีพระเกจิชื่อดังชื่อ หลวงพ่อซวง อภโย อดีตเจ้าอาวาส ซึ่งได้รับสมญานาม “เทพเจ้าแห่งเมืองสิงห์” หรือที่ญาติโยมมักเรียกว่า “พ่อใหญ่” นอกจากเป็นพระเกจิผู้ทรงวิทยาคุณแล้วยังเพียบพร้อมด้วยศีลาจารวัตรอันงดงาม กอปรด้วยเมตตาบารมี ให้ความอนุเคราะห์แก่ศิษยานุศิษย์และ ชาวบ้านทั่วไปโดยไม่เลือกชั้นวรรณะ เปรียบเสมือนบิดาของชาวบ้านแถบวัดชีปะขาวและบ้านใกล้เรือนเคียงทีเดียว

ท่านมีความเชี่ยวชาญทั้งวิปัสสนากัมมัฏฐานมีฌานและพลังจิตอันแก่กล้า มีอภิญญาสมาบัติ และแตกฉานทางไสยเวทในหลายๆ ด้าน ว่ากันว่า ท่านมีวาจาสิทธิ์ ทั้งสามารถล่วงรู้วาระจิตใจของผู้อื่น และรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้อย่างน่าอัศจรรย์ ท่านปฏิเสธสมณศักดิ์และตำแหน่งใดๆ แต่ในที่สุด พระราชสิงหวรมุนี ได้ขอร้องให้รับสมณศักดิ์ฐานานุกรม “พระวินัยธร” ซึ่งขณะนั้นว่างลงพอดี

ท่านมรณภาพเมื่อวันที่ ๑๘ ก.ค.๒๕๑๐ สิริอายุ ๖๙ ปี พรรษา ๔๕ ก่อนมรณภาพ ท่านกำชับบอกกับคณะกรรมการวัดว่า “ถ้าต้องการให้โบสถ์หลังใหม่ซึ่งกำลังก่อสร้างอยู่แล้วเสร็จ อย่าเพิ่งฌาปนกิจสังขารของท่าน มิฉะนั้นโบสถ์จะสร้างไม่เสร็จ”

คณะกรรมการวัดจึงปฏิบัติตามเจตนารมณ์ของท่าน โดยเก็บรักษาสังขารของท่านไว้ในหีบไม้ ประดิษฐานไว้บนศาลาการเปรียญ เพื่อให้คณะศิษย์และชาวบ้าน ได้บูชากราบไหว้ ปรากฏว่าหลังจากนั้นไม่นานโบสถ์หลังใหม่ก็สร้างเสร็จตามประกาศิต

หลังจาก ‘หลวงพ่อซวง’ มรณภาพไป ๒๖ ปี เมื่อวันที่ ๒ มี.ค.๒๕๓๖ คณะกรรมการวัดได้เปิดหีบไม้ที่บรรจุสรีรสังขารของท่าน เพื่อทำพิธีฌาปนกิจ ปรากฏว่าสรีรสังขารไม่เน่าเปื่อยไปตามกาลเวลาเป็นที่น่าอัศจรรย์