ภาษากูย/กวย เรียกว่า ระเเท้ะ/ระเภะ ภาษาเขมร เรียกว่า ระเต๊ะ ภาษาลาว เรียกว่า เกวียน ระเต๊ะ เป็นยานพาหนะชนิดหนึ่งที่เกิดจากภูมิปัญญาชาวบ้านใช้สำหรับขนย้ายสิ่งของ ลำเลียงสัมภาระหรือเป็นพาหนะในการเดินทาง ไปในที่ต่างๆโดยใช้แรงวัว แรงควายมาเทียมลากจูงให้เคลื่อนที่ ระเต๊ะที่ชาวบ้านนิยมใช้ มี ๓ ชนิดคือ ๑. ระเต๊ะแปรก (ระเต๊ะ- เกวียน แปรก–คานล้อเกวียน)เป็นเกวียนลักษณะ ทรงเตี้ย ด้านข้างของล้อเกวียนทั้งสอง มีลักษณะคล้ายคานเพื่อสวมเพลายึดติด ภาษาถิ่น เรียกว่า แปรก เป็นเกวียนสร้างเริ่มแรก ข้อเสียของเกวียนชนิดนี้คือ เวลาขับเข้าในสถานที่แคบๆ หรือขับเข้าในป่า คานมักจะระ หรือชน ตอไม้ ต้นไม้ หรือสิ่งกีดขวางที่ขึ้นตาม ริมทางผ่าน ซึ่งอาจทำให้เกวียนหัก เสียหายได้ง่าย ๒. ระเต๊ะปะตรูน (ระเต๊ะ - เกวียน ตรูน – หลังคา หมายถึงเกวียนที่มีหลังคากันแดด ฝน) เป็นเกวียนลักษณะเหมือนระเต๊ะแปรก เพียงแต่ มีหลังคาสำหรับกันแดด กันฝน หลังคานี้สามารถถอดออกหรือประกอบเข้าใหม่ได้ตามความต้องการ ๓. ระเต๊ะลอ (ระเต๊ะ - เกวียน ลอ – ล้อเกวียน) เป็นเกวียนที่สร้างรุ่นหลัง ลักษณะเหมือนเกวียนทั่วๆไป แต่จะสูงกว่าด้านข้างของล้อเกวียนไม่มีคานสำหรับยึดติดเพลาเกวียน จะประกอบขึ้นอย่างแน่นหนา และมั่นคงแข็งแรง บางรายจะใช้เหล็กมาเป็นอุปกรณ์เสริมด้วย เหมาะสำหรับใช้บรรทุกสิ่งของสัมภาระที่มีน้ำหนักมาก หรือ ขนย้ายไปคราวละมากๆ ข้อดีของระเต๊ะลอนี้จะมั่นคงแข็งแรงกว่าและสะดวกใน การบังคับไม่ให้ชนสิ่งกีดขวางได้ง่าย