สุสานโต๊ะยัง บ้านพี่เณร อายุประมาณ ๔๐๐ ปี (สมัยกรุงศรีอยุธยา) เป็นสถานที่ฝังศพของพี่เณร พี่ชายคนโต ซึ่งเป็นทหาร ๗ คนพี่น้อง ที่ร่วมกันออกเดินทางจากกรุงศรีอยุธยามาตามหาช้างที่ปาตานี (จังหวัดปัตตานี) ในสมัยกรุงศรีอยุธยา ในสมัยกรุงศรีอยุธยาในราชการของสมเด็จพระนารายณ์มหาราช พระองค์มีพระราชธิดาองค์หนึ่ง ทรงโปรดปรานการประพาสป่าเป็นอย่างยิ่ง วันหนึ่งพระราชธิดาได้ออกประพาสป่าล่าสัตว์นั้นเกิดอภินิหารในทะเล ปรากฏว่ามีช้างขาวงาดำเกิดมาจากทะเล พระราชนัดดาไปที่ทะเลและบอกช้างว่า ถ้าอยากอยู่กับพระองค์ให้ขึ้นมาจากทะเล ช้างจึงขึ้นมา ช้างน้ำเป็นที่โปรดปรานของพระมหากษัตริย์และพระราชธิดาเป็นอย่างยิ่ง อยู่มาวันหนึ่งช้างเกิดหายไป พระราชนัดดาทรงเสียพระทัยเป็นอย่างยิ่ง ไม่เป็นอันนอน พระมหากษัตริย์จึงมีรับสั่งให้ทหารติดตามหาช้างให้พบ ถ้าใครพบและจับช้างได้จะยกเมืองให้ครึ่งหนึ่งมีทหารในพระราชวัง ๗ คนพี่น้องได้อาสาออกติดตามช้าง พระราชนัดดารับสั่งว่าถ้าตามไม่พบ จะไม่ให้กลับเมือง จะประหารชีวิต ทหารทั้ง ๗ คนพี่น้อง พีเณร พี่ก้าว พี่อ่อน พี่มอญ จันทร์ทอง อีก ๒ คนจำไม่ได้ได้ออกจากเมืองกรุงศรีอยุธยา เพื่อมาหาช้างซึ่งได้สูญหาย จึงออกมาตามหา แต่ไม่พบจึงไม่กล้ากลับไปบ้านเมือง เลยแยกกันไปตั้งถิ่นฐานของตน ในสมัยก่อนมีผู้คนมาบนบานถึงพี่เณรเวลาจะทำอะไร หรือขออะไร แต่ในปัจจุบันมีน้อยมาก และในสมัยก่อนในช่วงเดือน ๖ จะมีงานประจำปี มีการเข้าทรง การเล่นสิละ การเล่นมโนรา และผู้คนในพิเทน จะจุดเทียนเป็นกะทา (คล้ายรูปโดม) ตอนกลางคืนแห่จากหมู่บ้านไปยังสุสานพี่เณร เพื่อเป็นการทำบุญให้แก่พี่เณร ระหว่างที่พี่เณรหรือโต๊ะหยังมีชีวิตนั้น ได้นำเอาเชือกหนังราชสีห์ (สิงโต) ระฆัง ตะขอ หยก ปี่ มาไว้ที่ บ้านพิเทน หลังจากที่พี่เณรได้เสียชีวิตลง ชาวบ้านได้สร้างโรงเก็บเชือกหนังพระราชสีห์ (สิงโต) ระฆัง ตะขอ หอก ปี่ ไว้ที่มัสยิดภูเขาน้อย ห่างจากหลุมฝังศพของ พี่เณร หรือกูโบ ไปทางทิศเหนือประมาณ ๒๐ วา พี่เณรหรือโต๊ะหยัง ได้สิ้นชีพไปนานแล้ว แต่ชาวบ้านได้เรียกชื่อ “พี่เณร”ติดปากกันมา เพราะถือว่าเป็นพี่ใหญ่ ต่อมาเรียกเพี้ยนไปเป็น “พิเทน”ซึ่งเป็นชื่อเรียก “ตำบลพิเทน” อำเภอทุ่งยางแดง จังหวัดปัตตานีในปัจจุบัน