“ค่าว”การแต่งค่าว บทค่าว หรือ“ค่าวฮ่ำ”รวมเรียกว่า“ค่าว”เป็นเอกลักษณ์วรรณกรรมด้านภาษาของล้านนา ทั้งภาษาพูด ภาษาเขียน เป็นทั้งมรดกทางวรรณกรรมที่ทรงคุณค่าทางกวีที่ร้อยกรองเป็นอรรถรสทางภาษาที่สละสลวยงดงาม

“ค่าว”หรือนักค่าวมักจะแต่งเรื่องธรรม-คำสอน, ประวัติศาสตร์, ยาสมุนไพร, คาถาอาคม, บทร้องเกี้ยวพาราศีสาวๆ , บทซอ บทค่าวที่ขึ้นชื่อในล้านนา เช่น ค่าวดาววีไก่น้อย, ค่าวซอเจ้าสุวัตร์-นางบัวคำ, ค่าวหงส์หิน ฯลฯ และค่าวพญาพรม รจนาหรือแต่งค่าวด้วยสำนวนโวหาร และภาษาท้องถิ่นนอกจากจะให้ความบันเทิงแล้วยังแสดงออกเชิงความสามารถของกวีที่รู้จักไขว่คว้าสรรหาถ้อยคำที่ไพเราะกินใจมาเรียงร้อยจนได้ทั้งอรรถทางภาษาและเพลิดเพลินไปด้วยกับจินตนาการอันทรงพลังภายใต้คำสัมผัสคล้องจองซึ่งถือเป็นแบบฉบับฉันทลักษณ์ของชาวล้านนา

“พระยาพรหมโวหาร คือ นักกวีล้านนาเป็นบรมครูการแต่งค่าวของชาวล้านนาเป็นที่รู้จักของนักค่าวทั่วไปและถือเอาค่าวพระยาพรหมโวหารเป็นต้นแบบ

นายณัฐชวิน พรมกร ผู้ให้ข้อมูล ได้ศึกษาการแต่ง “ค่าว” จากพ่อครู แม่ครู ครูบา หลวงพ่อ หลวงลุง ผู้เป็นนักค่าว

“ค่าว”มักแต่งเขียนด้วยภาษาล้านนาเป็นหลัก มายุคหลังสามารถแต่งด้วยภาษาไทย

“บทค่าว”ใช้คู่กับบทอ่านเป็นค่าวจ๊อย คือ ค่าวจ๊อยที่มีลีลาการอ่านด้วยท้วงทำนอง